Ik geef het zonder enige schroom toe, zelfs na alle commotie rondom Lance Armstrong, die tot een climax kwam in de laatste paar dagen: Lance is mijn held als het over beoefening van de wielrennerij gaat. Als rechtgeaard wielerliefhebber zet het mij wel aan het denken: Heb ik mij jarenlang vergaapt aan helden (niet alleen Lance) die het met de waarden en normen niet zo nauw namen? Zijn topsporters notoire leugenaars? Zijn wielrenners notoire leugenaars? Wat is nog waar in een wereld waarin vrijwel iedereen ontkent en een groep plotseling bekend?
Alle wielrenners zijn helden. De opoffering die menig wielrenner ondergaat om een sportief doel te bereiken, gaat voorbij aan wat grote groepen ooit zullen begrijpen. Lance is mijn held omdat hij daarin het allerverste ging, en gaat. Ik herinner me een programma op tv over Lance waarin hij boven op een berg staat met zijn racefiets, ergens, ik weet niet precies waar, leek wel buitenaards. Zo'n plek waar niemand wil wonen, zelfs geen dode hond trof je daar aan. Erbarmelijk. Afgepeigerd was hij. Niks is hem te gek. Er is echt niemand die zover gaat als hij. Eerste Kerstdag? Trainen. Natuurlijk. Als je groot wil worden, train je. Weer of geen weer. Dan wacht de kalkoen maar even. Niks is hem te gek.
Ik weet niet of hij echt doping heeft gebruikt. Hij is nooit betrapt. Ik realiseer me dat het niet betrapt zijn niet alles hoeft te zeggen. Maar echte bewijzen zijn er niet. Ja, 1000 pagina's met bewijzen die er al lang waren, dat wel. Wat op zijn minst typisch is, is dat veel profrenners ineens toegeven. Altijd ontkend, en nu zomaar toegeven. Bijzonder. Of toch niet? Het hele USADA-rapport is wel met geweld en veel media-aandacht (als je lang genoeg wacht met verspreiden, komen er steeds meer journalisten op af) naar buiten gebracht.
Ik kan me voorstellen dat menig profwielrenner dan nerveus wordt. Want, spuitjes krijgen ze allemaal. En tja, dan weet je het plotseling niet meer heel zeker of het een verboden middel was of een goed medicijn. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat de profwielrenners intussen zo gek gemaakt zijn met alle controles op meest waanzinnige momenten dat het inschattingsvermogen daaronder lijdt. Dan grijp je wellicht ineens terug op basisinstincten: er moet wel brood op de plank liggen. En als dan de keuze voorligt tussen en kortere schorsing gedurende de wintermaanden of een schorsing van 2 jaar die naar alle waarschijnlijkheid "einde carrière" betekent? Laten we wel wezen, ook profwielrenners zijn mensen.
Ook Lance Armstrong is een mens. Hij is mijn voorbeeld als het gaat over doorzettingsvermogen. Ik hoef mijn brood niet te verdienen met wielrennen, dus ik kan enige afstand houden van opoffering, volgens mijn eigen definitie daarvan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten