Ik zit typisch in een modus waarin alles te lang duurt. Mijn ongeduld begint voor mij en mijn omgeving vervelende vormen aan te nemen.
Ik kan moeilijk de rust vinden in activiteiten die mij tot voor kort ontspanning brachten. Zo is er de website 120w.nl waarin het schrijven van verhalen van maximaal 120 woorden tot kunst is verheven. Intussen heb ik met veel plezier 4 verhaaltjes geschreven en daar heb ik veel lol aan beleefd. De toestand waarin ik mij nu bevindt, brengt mij onvoldoende rust en daarmee creativiteit om iets zinnigs op papier te krijgen. Niet dat het schrijven van verhalen belangrijk is, maar het vinden van rust, zo vlak voor La Marmotte waar ik intussen bijna 9 maanden voor train, zou ik wel heel prettig vinden.
Het kost me ook veel moeite om de fiets te pakken, zelfs daar ben ik te onrustig voor. En als ik dan ga fietsen, en mezelf beloof om een rustig tochtje te maken, dan ben ik dat na 10 seconden zat en trap ik vervolgens bijna 60 kilometer weg in minder dan 1:48 uur. Eerlijk gezegd is dat een beetje belachelijk zo vlak voor de toertocht. Het gaat er nu juist om om lijf en leden soepel te houden en onder niet teveel stress te brengen. Dat weet ik allemaal ook heel erg goed.
Is het soms dat ik zó klaar ben voor La Marmotte, dat mijn lichaam hongert naar de dag waarop de toertocht plaatsvindt, zaterdag 6 juli 2013? Ik zal het daar maar op houden, want een beter alternatief heb ik niet. Morgenvroeg lig ik de laatste keer voor de toertocht op de tafel bij de sportmasseur. Wellicht dat hij mij kan helpen met deze onrust.
donderdag 27 juni 2013
maandag 17 juni 2013
zondag 9 juni 2013
Waarom schrijf ik nou in een blog?
Zo nu en dan heb ik mijn beschouwende fase. Dat kan over van alles en nog wat gaan. Deze keer was ik wel eens benieuwd hoe vaak mijn berichten op deze blog gelezen worden. Is dat belangrijk dan? Nee, eigenlijk níet, maar aan de andere kant is het wel leuk. Het schrijven van stukjes voor een blog werkt voor mij ook als niemand het zou lezen. Het is voor mij letterlijk het van me afschrijven van zaken die in mijn hoofd ronddarren. En ik heb wel het gevoel dat het werkt. Bij het werken aan grotere doelen is het zaak om te uiten en daarmee te delen. Het schrijven zelf leidt tot relativing. En dat helpt alleen maar om focus te behouden op datgeen waar het werkelijk om gaat.
Uiteindelijk gaat het mij erom dat ik via een heel mooi traject een heel mooie 6de juli heb, de dag waarop La Marmotte verreden wordt: een traject, waarin niet alleen maar toppen zijn, maar zo af en toe ook dalen. Focus houden op het uiteindelijke doel helpt dan om door te gaan en de twijfel te laten voor wat deze is. Ja, klopt, ik heb nog nooit 4 cols van kaliber in één dag beklommen met de fiets. Ja, klopt, ik heb nog nooit deelgenomen aan zo iets groots waar 7000 wielrenners aan mee doen. En ja, die afdalingen, met zo'n groep vind ik ook behoorlijk spannend. Door het alleen al te uiten, valt de grootste spanning ervan af en weet ik dat ik intussen 8 maanden naar het doel toewerk (en al sinds mijn 8ste op een racefiets zit). En dat is dus precies waarom voor mij het schrijven van een blog werkt.
En als dan ook nog tussen de 15 en 20 liefhebbers mijn blog lezen, dan is dat gewoon leuk. Wat me dan wel interesseert, is waarom één specifieke bijdrage bijna 60 lezers had: "Zeg nooit Nee tegen een dame". Toch wel grappig. Blijkbaar is er iets in de titel dat "pakt". Aan de andere kant is het niet mijn doel om gericht op toename van het aantal lezers te schrijven. Maar leuk is het wel als er dan zo'n uitschieter bij is.
Uiteindelijk gaat het mij erom dat ik via een heel mooi traject een heel mooie 6de juli heb, de dag waarop La Marmotte verreden wordt: een traject, waarin niet alleen maar toppen zijn, maar zo af en toe ook dalen. Focus houden op het uiteindelijke doel helpt dan om door te gaan en de twijfel te laten voor wat deze is. Ja, klopt, ik heb nog nooit 4 cols van kaliber in één dag beklommen met de fiets. Ja, klopt, ik heb nog nooit deelgenomen aan zo iets groots waar 7000 wielrenners aan mee doen. En ja, die afdalingen, met zo'n groep vind ik ook behoorlijk spannend. Door het alleen al te uiten, valt de grootste spanning ervan af en weet ik dat ik intussen 8 maanden naar het doel toewerk (en al sinds mijn 8ste op een racefiets zit). En dat is dus precies waarom voor mij het schrijven van een blog werkt.
En als dan ook nog tussen de 15 en 20 liefhebbers mijn blog lezen, dan is dat gewoon leuk. Wat me dan wel interesseert, is waarom één specifieke bijdrage bijna 60 lezers had: "Zeg nooit Nee tegen een dame". Toch wel grappig. Blijkbaar is er iets in de titel dat "pakt". Aan de andere kant is het niet mijn doel om gericht op toename van het aantal lezers te schrijven. Maar leuk is het wel als er dan zo'n uitschieter bij is.
Ook al ben ik niet altijd zo actief op deze blog, op Twitter houd ik mijn trainingsactiviteiten actueel bij. Zo ook mijn lange tocht van gisteren: twitter.com/couson.
Pak het moment
Nu het eindelijk echt buitenfietsweer is geworden, ontbreekt mij de tijd om zo nu en dan eens een berichtje op de blog te zetten. Op deze overigens weer fantastische fietsochtend neem ik toch maar even het moment om de afgelopen weken in vogelvlucht samen te vatten, en meteen vooruit te blikken naar de luttele weken die nog resten totaan "le moment suprême" of, zoals mijn sportmasseur het noemt: de dag in mijn leven met een gouden randje.
Echt buitenfietsen doe ik nu net iets meer dan 2 maanden. Op 31 maart was de eerste keer, toen meteen 100 km naar Munstergeleen (met een beetje extra). Dat reed ik destijds met 30 km/u gemiddeld, met overwegend wind in de rug. Gisteren heb ik dezelfde route afgelegd, maar dan retour, en de 195 km legde ik in iets minder dan 6:30 uur af. Heen met wind mee (3 volgens berichten), terug met wind tegen (4 volgens berichten). Ook daar dus 30 km/u. Solo, wel te verstaan, ik heb zelden het geluk dat ik achter een lekker doorrijdend groepje aan kan fietsen. Dat hoeft ook niet persé en deze keer wilde ik mezelf wel even testen op uithoudingsvermogen, waarbij ik die 30 km/u van te voren als doel had gesteld.
De heenweg ging soepel. Cadans van 95, lage hartslag en in 3:05 uur op de plek van bestemming, met het gevoel dat ik dit makkelijk nog een keer kon doen. Vervolgens thuis bij mijn ouders de nodige suikers aangevuld (vlaai!, gedroogde abrikozen, cola, eiwitrijk reepje, zelf gemaakte boterham met pindakaas en hagelslag) en heel veel "Nee" gezegd (zorgzame mama, tja, dus geen yoghurt met creusli, banaan, boterham en wat ik verdrongen heb). Nadat de bidons gevuld waren, kon de terugweg beginnen. Die was van een ander type inspanning: buffelen tegen de wind in. Bij 155 km ben ik toen even gestopt voor een energierijk reepje. Rond 175 km sloeg de vermoeidheid er wel in. Ik zat toen nog op 30.5 km/u gemiddeld en wist dat ik aan de bak moest om de 30km/u te halen.
Niet dat het nou zo belangrijk is om dat getal waar te maken. Waar het mij meer om ging, was om bij een bepaalde vermoeidheid toch door te gaan en daarbij het resterende stuk qua inspanning zo te verdelen dat ik "op tijd" bij de finish was. De 175 km is natuurlijk een magische grens, want dat is ook de lengte van het parcours van La Marmotte. Voor het overige gaat ook elk vergelijk mank, want echt klimmen zit er in Nederland niet in. Waar ik bij de terugweg wel voor ging, was continu druk op de pedalen houden, als ware het een heel lange klim. Net binnen 6:30 uur tikte ik de achterdeur thuis aan en toen ik van de fiets afstapte, wankelde ik een moment. "Gaat het goed?" zei mijn vrouw. Ik vertelde haar van het binnen de tijd willen halen van thuis. Haar ogen, ze heeft echt hele mooie ogen, spraken boekdelen. Mannen zijn van Mars, vrouwen van Venus. Ik was blij dat het erop zat. Na 10 minuten en een bak Yoghurt met creusli verder was ik weer het mannetje.
Intussen heb ik aan buitenkilometers, sinds 31 maart dus, bijna 2700 km afgelegd. De Tacx had ik steeds bij de hand, als het te laat of te slecht was om buiten te fietsen. In totaal kom ik aan 4700 km met Tacx en buiten samen. Februari is een maand die door ziekte, niet fit zijn en herstellen grotendeels is weggevallen. De 5000 km die ik me had voorgenomen om afgelegd te hebben vòòr La Marmotte liggen dus zeer nabij en ga ik, zonder fratsen, passeren. Qua hoogtemeters zit ik dit jaar op bijna 15000 virtuele meters en 11000 echte. Het buitenwerk werd geleverd in toertocht Veenendaal-Veenendaal, een paar keer Groesbeek, een enkele keer Limburgse heuvelland en de voorjaarsvakantie bij het Gardameer.
Mijn gewicht schommelt rond de 84.5 kg, het vetpercentage onder de 16%, spieren rond de 39%. Een goede basis voor de tocht, want elke kilo moet mee de berg op en de toename in spiermassa (ten gunste van een lager vetpercentage) gaat ook helpen. Intussen slik ik wel een vitaminecomplex omdat een lichaam met minder vet nu eenmaal vatbaarder is voor bacteriën en virussen. Lichamelijk voel ik me goed, mentaal krijg ik na zo'n inspanning als gisteren wel een opkikker, maar de twijfel is er ook. Had ik niet toch wat meer moeten klimmen in een Limburgse toertocht? Het opbrengen van nuchterheid kost moeite, maar meer keuze heb ik ook niet. Voornaamste is nu om op niveau te blijven en geen gekke dingen meer te doen.
De sportmassage bleek een goede greep. Joost van Deursen van TopSupport weet de juiste snaren te raken, zowel fysiek, niet altijd grappig, als mentaal. In zijn werk masseert hij, naast PSV'ers en een ijshockeyteam, ook aan aantal aanstormende wielertalenten en in de anderhalf uur dat ik onderhanden wordt genomen, zijn er weinig stille momenten. En na de massage loop ik echt op wolkjes, als herboren het pand uit.
La Marmotte komt nu heel dicht bij. Het is nog minder dan een maand, na dik acht maanden gericht werken aan het doel. Ik duim voor een dag met een gouden randje en weet dat de weg er naar toe al zo mooi was en is.
Echt buitenfietsen doe ik nu net iets meer dan 2 maanden. Op 31 maart was de eerste keer, toen meteen 100 km naar Munstergeleen (met een beetje extra). Dat reed ik destijds met 30 km/u gemiddeld, met overwegend wind in de rug. Gisteren heb ik dezelfde route afgelegd, maar dan retour, en de 195 km legde ik in iets minder dan 6:30 uur af. Heen met wind mee (3 volgens berichten), terug met wind tegen (4 volgens berichten). Ook daar dus 30 km/u. Solo, wel te verstaan, ik heb zelden het geluk dat ik achter een lekker doorrijdend groepje aan kan fietsen. Dat hoeft ook niet persé en deze keer wilde ik mezelf wel even testen op uithoudingsvermogen, waarbij ik die 30 km/u van te voren als doel had gesteld.
De heenweg ging soepel. Cadans van 95, lage hartslag en in 3:05 uur op de plek van bestemming, met het gevoel dat ik dit makkelijk nog een keer kon doen. Vervolgens thuis bij mijn ouders de nodige suikers aangevuld (vlaai!, gedroogde abrikozen, cola, eiwitrijk reepje, zelf gemaakte boterham met pindakaas en hagelslag) en heel veel "Nee" gezegd (zorgzame mama, tja, dus geen yoghurt met creusli, banaan, boterham en wat ik verdrongen heb). Nadat de bidons gevuld waren, kon de terugweg beginnen. Die was van een ander type inspanning: buffelen tegen de wind in. Bij 155 km ben ik toen even gestopt voor een energierijk reepje. Rond 175 km sloeg de vermoeidheid er wel in. Ik zat toen nog op 30.5 km/u gemiddeld en wist dat ik aan de bak moest om de 30km/u te halen.
Niet dat het nou zo belangrijk is om dat getal waar te maken. Waar het mij meer om ging, was om bij een bepaalde vermoeidheid toch door te gaan en daarbij het resterende stuk qua inspanning zo te verdelen dat ik "op tijd" bij de finish was. De 175 km is natuurlijk een magische grens, want dat is ook de lengte van het parcours van La Marmotte. Voor het overige gaat ook elk vergelijk mank, want echt klimmen zit er in Nederland niet in. Waar ik bij de terugweg wel voor ging, was continu druk op de pedalen houden, als ware het een heel lange klim. Net binnen 6:30 uur tikte ik de achterdeur thuis aan en toen ik van de fiets afstapte, wankelde ik een moment. "Gaat het goed?" zei mijn vrouw. Ik vertelde haar van het binnen de tijd willen halen van thuis. Haar ogen, ze heeft echt hele mooie ogen, spraken boekdelen. Mannen zijn van Mars, vrouwen van Venus. Ik was blij dat het erop zat. Na 10 minuten en een bak Yoghurt met creusli verder was ik weer het mannetje.
Intussen heb ik aan buitenkilometers, sinds 31 maart dus, bijna 2700 km afgelegd. De Tacx had ik steeds bij de hand, als het te laat of te slecht was om buiten te fietsen. In totaal kom ik aan 4700 km met Tacx en buiten samen. Februari is een maand die door ziekte, niet fit zijn en herstellen grotendeels is weggevallen. De 5000 km die ik me had voorgenomen om afgelegd te hebben vòòr La Marmotte liggen dus zeer nabij en ga ik, zonder fratsen, passeren. Qua hoogtemeters zit ik dit jaar op bijna 15000 virtuele meters en 11000 echte. Het buitenwerk werd geleverd in toertocht Veenendaal-Veenendaal, een paar keer Groesbeek, een enkele keer Limburgse heuvelland en de voorjaarsvakantie bij het Gardameer.
Mijn gewicht schommelt rond de 84.5 kg, het vetpercentage onder de 16%, spieren rond de 39%. Een goede basis voor de tocht, want elke kilo moet mee de berg op en de toename in spiermassa (ten gunste van een lager vetpercentage) gaat ook helpen. Intussen slik ik wel een vitaminecomplex omdat een lichaam met minder vet nu eenmaal vatbaarder is voor bacteriën en virussen. Lichamelijk voel ik me goed, mentaal krijg ik na zo'n inspanning als gisteren wel een opkikker, maar de twijfel is er ook. Had ik niet toch wat meer moeten klimmen in een Limburgse toertocht? Het opbrengen van nuchterheid kost moeite, maar meer keuze heb ik ook niet. Voornaamste is nu om op niveau te blijven en geen gekke dingen meer te doen.
De sportmassage bleek een goede greep. Joost van Deursen van TopSupport weet de juiste snaren te raken, zowel fysiek, niet altijd grappig, als mentaal. In zijn werk masseert hij, naast PSV'ers en een ijshockeyteam, ook aan aantal aanstormende wielertalenten en in de anderhalf uur dat ik onderhanden wordt genomen, zijn er weinig stille momenten. En na de massage loop ik echt op wolkjes, als herboren het pand uit.
La Marmotte komt nu heel dicht bij. Het is nog minder dan een maand, na dik acht maanden gericht werken aan het doel. Ik duim voor een dag met een gouden randje en weet dat de weg er naar toe al zo mooi was en is.
Abonneren op:
Posts (Atom)