Spinningmarathon bij SonSport op 17 maart 2013: machtig mooi!

Meerdere malen ben ik gevraagd om plaats te nemen in een AlpeDu6-ploeg. En meerdere malen heb ik dezelfde reactie gegeven: ik wil best meedoen en er flink voor trainen, maar vraag me niet om langs deuren te leuren. Ik kies voor de sport, ondanks het feit dat ik het initiatief van de organisatie fantastisch vindt en het evenement op de dag dat het plaatsvindt met aandacht via internet volg.

Tot nog toe heeft deze instelling ertoe geleid dat ik geen onderdeel heb uitgemaakt van een AlpeDu6-ploeg. Noem het egoïstisch, ik heb zo mijn principes en één daarvan is dat ik de sport voor laat gaan. Een klein schuldgevoel blijft wel bij mij achter.

Als zich dan de kans voordoet om mee te doen aan een spinningmarathon ten gunste van het AlpeDu6-evenement dan doe ik daar met liefde en toewijding aan mee. Het is wel de sport en de sponsoring zonder dat ik zelf de straat op hoef om geld bij elkaar te krijgen. Aldus was ik na de bekendmaking als eerste ingeschreven voor de spinningmarathon bij SonSport op zondag 17 maart. 4 uur spinnen voor het goede doel, een mooi mikpunt op de voorbereidingsagenda van La Marmotte.

De aanloop er naar toe liep echter anders dan verwacht. De maand febrauri was niet de meest briljante qua voorbereiding dankzij wintersport en griep. En toen ik in maart weer goed en wel op gang kwam, verrekte ik de week voor de spinningmarathon een spier in mijn linkerbovenbeen. Dat laatste betekende dat ik wederom rust moest nemen. En rust is prima maar niet als je stappen wilt maken qua uithoudingsvermogen en inhoud. Nadat ik de spier woensdag verrekte en donderdag en vrijdag de pijn toenam, was ik even bang dat mijn deelname aan de spinningmarathon in het water zou vallen. Dankzij Arjen van SonSport en een wonderspuitbus Vitaflex was ik na twee keer behandelen nagenoeg van de pijn af. Ik kon in ieder geval weer zonder pijn traplopen.

In de eerste 20 minuten van de spinningmarathon voelde ik een lichte pijn opkomen in het bewuste bovenbeen, maar die werd niet erger en ebde daarna weg. Miranda gaf het eerste en derde uur spinning en Arjan wisselde af met RPM. Spinning is meer intervaltraining, terwijl RPM meer uithoudingstraining is. Persoonlijk heb ik meer met RPM, maar deze afwisselende vorm pakte heel goed voor me uit.

Momenten van flow, daar word ik nou echt gelukkig van, wisselden zich af met volle waarneming van wat er om me heen gebeurde. In toenemende mate heb ik het vermogen en de intensiteit opgevoerd, in het begin toch een beetje bang voor de pijn in mijn bovenbeen. Het derde uur heb ik alle remmen losgegooid en heb ik geen moment aan die pijn gedacht, maar wel regelmatig de pijn gevoeld waar je als spinner gelukkig van wordt. Echt heerlijk, die brandende bovenbenen en de kunst/techniek om toch door te gaan en door het "dode" punt heen te komen.

Emoties, ja ook. In die momenten van flow waan ik mij al op de flanken van de Glandon, Telegraphe, Galibier of Alpe d'Huez. Zo'n machtig mooi gevoel, dat het wel eens tranen oplevert, die gelukkig door de zweet niet zichtbaar zijn. Tranen. Ook toen Miranda als laatste nummer van het derde uur haar lievelingsnummer draaide, dat haar deed herinneren aan haar vriendin die aan kanker lijdt/leed (weet ik even niet, niet doorgevraagd), hetgeen ze met geëmotioneerde stem uitte. Hat maakte duidelijk dat de energie die we met zijn allen gaven, heel hard nodig is en heel goed terecht komt.

Het laatste uur werd door Arjan gegeven, maar bij Arjan was de pijp leeg. Praten kon hij nog wel, en hij raadde dan ook aan naar Miranda te kijken want die leek nog energie voor tien te hebben. Zo spinden we gestaag door het vierde uur en zat deze mooie ervaring er alweer op.

Wat een heerlijke week!

Na de "off"-maand februari voor wat betreft trainingsuren, is maart veel beter begonnen. Ik heb bewust wel met de handrem erop getraind, omdat ik begin van de week niet helemaal fit was. Afgelopen woensdag wist mijn huisarts te vertellen dat virussen en bacteriën uit mijn lijf waren. Dat kunnen ze tegenwoordig direct checken aan de hand van een druppeltje bloed. Het was een kwestie van herstellen en dus van tijd, aldus de huisarts.

De huisarts heeft trouwens ook meteen een medische verklaring getekend die de organisatie van La Marmotte wil zien. Volgens die verklaring mag ik nu deelnemen aan langere fietstochten. Hij had er juridisch gezien wel wat moeite mee en heeft voor zijn zekerheid erbij gezet dat hij geen bij hem bekende beperkingen zag. Met deze verklaring word ik nu opgenomen in de einduitslag, mits ik de tocht netjes uitfiets. Zonder de verklaring had ik als zogenaamde randonneur meegefietst, en zou ik niet in de einduitslag verschijnen.

Naast de druppel bloed (gat 1 in mijn lijf), heb ik nog drie buisjes afgegeven. En ondanks dat de ader goed zichtbaar was, zat de prikster er de eerste keer toch naast (gat 2 en 3 in mijn lijf). Suiker, cholesterol en PSA (prostaat) zijn gemeten en vallen allemaal binnen de gezonde grenzen. Volgende prikbeurt is over 3 jaar.

Ergens in april ga ik nog voor een sportmedische keuring. Ook dan wordt het bloed weer gecheckt, maar dan wel op een hele serie meer waardes. De leukste vind ik persoonlijk de hematocrietwaarde. Hoe hoger deze is, hoe meer zuurstof zich kan binden aan de rode bloedlichaampjes. Renners die epo gebruiken moeten altijd opletten dat deze waarde niet boven de 50 komt, want anders zijn ze bij meting de klos. De laatste paar keren dat mijn hematocrietwaarde gemeten was, was deze 49. Dat betekent dat epo in mijn geval niet zoveel zin heeft. Gelukkig zijn we de afgelopen maanden steeds slimmer geworden dankzij alle confessies: er is keuze genoeg naast epo.

De eerste paar dagen van deze week heb ik me qua training beperkt tot de Tacx. In het begin echt rustig, en later steeds intenser. Ik merk dat mijn conditie wel achteruit is gegaan, maar mijn vermogen daarentegen niet. De spinningles van afgelopen woensdag ging erg lekker. Dat was goed voor het zelfvertrouwen met het vooruitzicht op de spinningmarathon bij SonSport op 17 maart. Het zal hoe dan ook heftig worden, want 4 uur spinning blijft natuurlijk een uitdaging.

Gisteren ben ik gestart met een uurtje interval op de Tacx. Het was een training waarbij het eerste stuk een pyramide wordt afgelegd (minuut stijgen gevolgd door minuut relaxed doortrappen, waarbij de stijging een aantal keer toeneemt en vervolgens een aantal keren afneemt). Daarna volgde deel 2 waarin, afgewisseld met een minuut relaxed fietsen, twee maal drie keer gedurende drie minuten dezelfde stijging werd afgelegd. En dan is het zaak om dezelfde trapfrequentie aan te houden. Dit is een optimaal recept voor dat overheerlijke brandende gevoel in de bovenbenen. Jammer genoeg had de hartslagmeter een storing, dus kan ik niet precies zeggen hoe hoog mijn hartslag was toen ik in de eerste 3 minuten van deel 2 meer dan 360 Watt continu wegtrapte. De volgende twee keren van 3 minuten heb ik een tandje terug gezet en was het nog steeds boven de 300 Watt. Na dit uur Tacx heb ik mijn benen en buik eens stevig te grazen genomen bij SonSport met krachttraining.

Zojuist een heerlijk uurtje spinning bij SonSport gedaan. Dat draaide heel lekker. zelfs een paar keer goed diep gaan en snel herstellen pakte goed uit. De inspanningen van gisteren voelde ik oveigens wel. Vanmiddag ga ik lekker relaxend op de bank naar de een na laatste etappe van Parijs-Nice kijken.

De maand maart is dus lekker begonnen. Het is nu een kwestie van veel duurtrainen. Ik hoop echt dat het heel snel heel lekker weer wordt, want dan kan ik gewoon buiten trainen. De Tacx is leuk, maar er gaat natuurlijk niks boven buiten fietsen.

En morgen? Dan gooi ik er een rustige duurtraining tegenaan, op de Tacx, want het weer is om te huilen.

Not amused

Februari gaat de boeken in als de maand waarin mijn trainingsactiviteit nagenoeg tot stilstand is gekomen. De eerste week van februari begon al niet lekker: ik had het te druk met andere zaken. Toen zag ik dat niet als een probleem. Ik zag het meer als een passende rustperiode inclusief de wintersportweek die erop volgde. De wintersportweek heeft inderdaad voorzien in de rust en darnaast in een mooie periode vol afwisseling. Ik kwam helemaal fit terug en was weer helemaal toe aan het inzetten van de volgende fase.

Maandagochtend na de vakantie was het mis. Niet fit, volle kop, spierpijn, kortom griep. Ik meld mij zelden ziek, maar deze keer zat er niks anders op. Woensdag ging het weer beter en zo besloot ik woensdagavond een uurtje op de Tacx te trappen. Ik realiseer mij nu al te goed dat ik me toen overschat heb. Donderdag en vrijdag voel ik me op zich wel goed, maar had wel het gevoel dat ik qua training rust moest pakken. Zaterdagochtend voelde ik me niet goed, dus dan ook maar besloten spinning over te slaan.

Zaterdagavond was een etentje ter ere van de 75 ste verjaardag van mijn vader. Toen heb ik me nog redelijk overeind kunnen houden, maar zondag was het echt mis. Wederom volle kop, benauwd, spiepijn, geen koorts.

Maandag wederom ziek gemeld en dat heb ik nu een week volgehouden. Ik heb echt een grafhekel aan ziek zijn. Februari is intussen voorbij en het trieste trainingsresultaat blijkt uit onderstaande tabel.

Ik ben nog steeds verkouden maar voel me lichamelijk wel beter dan een week geleden. Het is heel moeilijk om te bepalen wat ik nu qua training doe. Intussen is het begin maart en had ik vol in de opbouw willen zitten. Na een maand stilstand kan ik realistisch geziën gewoon weer vooraan beginnen. Frustrerend.

Op 17 maart staat de spinningmarathon van 4 uur gepland. Dat wordt overleven. Op 7 april staat Veenendaal-Veenendaal gepland, een tocht van 135 km door flink geaccidenteerd terrein. Zoals het er nu voor staat, ben ik dan blij als ik de 105 km variant fiets.

Ik geef niet snel op maar de laatste maand is wel een hele hap uit het vertrouwen in een goede afloop. Het enige dat nu slim is, is geduld hebben tot mijn lichaam weer echt beter is. Nu te enthousiast trainen werpt mij uiteindelijk nog verder terug. Resistance is futile.