Het weer in Nederland wil nog steeds niet vlotten wat temperatuur betreft. Qua droogte en zon mogen we niet klagen. Sinds ik de grens van pas buiten fietsen zodra de temperatuur boven de 10 graden ben gepasseerd, vliegen de buitenkilometers onder mijn banden door. Afgelopen week was weer goed voor bijna 400 km. Ik kan me steeds beter beheersen en dat betekent dat ik gemiddeld op 80% van mijn omslagpunt fiets.
Er zitten best wel stukken tussen dat ik in de verte andere wielrenners zie fietsen en ik er als een jonge hond heen vlieg. Of dat het even bergop gaat en ik het tempo dat ik op het vlakke aanhoud, wil vasthouden. Dat is gewoon lekker. De hartslag gaat dan richting 100% van het omslagpunt. Brandende benen zijn het gevolg. Ze worden gewoon een deel van je leven als je daar eenmaal het genot van hebt geproefd.
De windkrachten 4 van de laatste tijd bieden voldoende uitdaging. Het is toch een soort van bergop rijden, aangezien er continu druk op de pedalen gehouden moet worden om de snelheid vast te houden, in ieder geval meer dan met wind in de rug. Soms word ik er ook wel een beetje gallisch van, dat gebox tegen die wind. De focus op het doel helpt altijd.
Het was afgelopen week voor het eerst sinds enige jaren dat ik weer eens 150 km heb gefietst. De tocht richting Groesbeek is een heel leuke. De aanloop is relatief veel door open veld waar de wind vrij spel heeft (windkracht 4!). Vlak voor Groesbeek begint het te heuvelen. Het is allemaal niet dramatisch maar net genoeg om de bergspieren te trainen. In Groesbeek zelf maak ik dan een rondje via Wyler, waarna de Duivelsberg volgt tot in Berg en Dal. De Zevenheuvelenweg leidt vervolgens weer naar het centrum van Groesbeek.
De Duivelsberg is wel de lekkerste. Deze is zo'n 2.4 km lang en overbrugt zo'n 70 hoogtemeters. Het asfalt is als een biljartlaken en als je jezelf motiveert om goed door te trappen, ga je de benen echt wel voelen. Kwestie van een wat groter verzet en de cadans vloeiend houden. Heerlijk! De Zevenheuvelenweg gaat op en neer, dat zegt de naam al, en kun je snel en makkelijk nemen als je vol gebruik maakt van de afdalingen tussendoor. Maar dat vind ik niet zo uitdagend. Dus rem ik bij zodat ik op normale snelheid aan de kuitenbijterjes begin en maak ik er een sport van om ze staand klimmend te nemen. Heerlijk!
De Duivelsberg en de Zevenheuvelenberg zijn, samen met de Holle weg (deze keer niet gehad) wel de bekendste. Dit hele gebied is nergens echt vlak en ik kom er altijd weer met een voldaan gevoel vandaan. De terugweg was er een met wind in de rug, dus gaat de snelheid vanzelf omhoog. Over de hele ronde, inclusief een stukje omweg om de 150 km vol te maken, heb ik 5 uur 15 gereden. En de benen voelden erg goed. Met zulke afstanden verwacht ik toch minimaal een vermoeid gevoel in de benen, maar dat was er nu niet. Zelfs de dag erna, vandaag, heb ik iets meer dan 100 km gefietst en ik had geen noemenswaardige last van gisteren.
En dan was er ook nog de medische keuring met daarbij inbegrepen een analyse van het hart (ECG) middels uitputtingstest. Naast het algemene nut van een regelmatige checkup van het lichaam was ik deze keer extra geïnteresseerd in deze test. Nadat de fiets is ingesteld en het lichaam is behangen met een stuk of 10 meetsensoren, is het de bedoeling om zo lang mogelijk te blijven fietsen waarbij de intensiteit / het wattage elke minuut wordt opgevoerd. De cadans dien je zo vlak mogelijk te houden, in mijn geval werd gevraagd een cadans van 90 aan te houden.
In het begin trapte het niet lekker. De zadelhoogte was toch niet helemaal goed, het stuur stond te hoog. Gelukkig kon dat meteen worden bijgesteld en zat ik al beter, de racehouding benaderend, al is het natuurlijk geen racefiets. De test startte op 75 Watt. Ik heb 14 minuten volgemaakt en zat toen op 425 Watt en een hartslag van 175. Mijn maximale hartslag is 176, die raakte ik wel eens tijdens de spinninglessen. Veel meer zat er dus niet in. Al met al wel een flink wattage, dat goede moed geeft. Op het omslagpunt kwam ik op 350-375 Watt. Theoritisch zou dat een wattage moeten zijn dat ik gedurende langere tijd kan volhouden. Alleen met vermogensmeter op de racefiets, is dat te meten, en die heb ik niet. Mogelijkheid die ik wel heb, is op de Tacx. Binnenkort maar eens checken bij de Rosiertest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten