Toch maar weer of over weer of toch meer?

In tegenstelling tot afgelopen zaterdag, waarop ik 108 kilometer door de nattigheid verwerkt heb, was het gisteren een werkelijk fantastische buitendag. Het was droog en de zon heeft zich heerlijk laten zien. Mijn tocht van Son naar Munstergeleen, gevolgd door een paar uurtjes in het Limburgse Heuvelland, heb ik als heerlijk en relaxing ervaren. 's Ochtends richting Munstergeleen was het nog rustig op de weg, maar de middagetappe in de heuvels was aanmerkelijk drukker. Zeker rond plaatsen als Valkenburg wemelt het dan van zon- en terrasaanbidders en fiets je soms door hagen van mensen. Op zich niks mis mee, met publiek fietsen geeft toch een special vibe, maar het is wel keer op keer opletten geblazen met overstekende voetgangers en met automobilisten die net iets teveel van de zon genieten en derhalve minder op het verkeer letten.

Het was goed om weer eens wat venijnige klimmetjes aan te doen. Ik merkte een soort van schrikreactie in mijn lijf toen ik 11, 12 en 13% op mijn computertje zag staan. Het bleek de Grenslandweg bij Noorbeek te zijn. Direct daarna volgt er nog een, vlak voor Mheer. Uiteindelijk fiets ik gewoon netjes naar boven en is het lerende van dit verhaal dat ik vooral mijn rust moet bewaren en het jonge-honden-gedrag tijdens La Marmotte achterwege moet laten. Heuvels als de Dahlemer en Klein Haasdal zijn wat dat betreft minder afstraffend, gewoonweg omdat ze veel minder steil zijn. Ze lenen zich beter om tegen het punt aan te rijden waarvan ik zelf het idee heb dat ik dat lang kan volhouden. Bij alle percentages van 10% of meer is het gewoon een kwestie van stoempen, van souplesse is daar minder sprake.

Nadat ik gisteren 160 kilometer had afgelegd, had ik best nog door kunnen gaan. Mijn benen gaven weinig krimp, alhoewel ik rond de 135 kilometer wel een keer een kramp op voelde komen. Op zich niet vreemd aangezien ik door al het genieten niet echt aan eten had gedacht. Na een korte stop, een reep, een slok en vervolgens 10 minuten rustig doorfietsen waren de benen weer als nieuw. Tijdens La Marmotte is dit killing, daar moet ik echt aan tijdig eten en drinken denken. Het gaat nou eenmaal merendeels op of af en dan is rustig doorfietsen net even anders.

Wat was het genieten gisteren, toen ik de profs in de Giro d'Italia de Col de Telegraphe, gevolgd door de Col du Galibier zag opgaan. Het is precies de weg die ook in La Marmotte zit. Een weg van 12 kilometer omhoog naar de Col de Telegraphe, gevolgd door een afdaling van pakweg 4 kilometer om vervolgens 19 kilometer richting de top van de Col du Galibier te klimmen. Tijdens die 35 kilometer worden zo'n 1800 hoogtemeters overbrugd. Een werkelijk fantastische weg door het hooggebergte, hoger en hoger, eindigend op bijna 2600 meter hoogte. Gisteren lag er nog sneeuw en kwamen de helden in een sneeuwbui boven. Het was zelfs nog de vraag of de etappe wel door zou gaan, gezien het verwachte noodweer.

Nog minder dan 7 weken en dan is het zover. Op zaterdag 6 juli wordt La Marmotte verreden. Komende week wordt het weer baggerweer. Ik ben heel blij met de mogelijkheden die de Tacx biedt maar er gaat natuurlijk niks boven buiten fietsen. daar kom ik mezelf toch veel makkelijker tegen en wordt ook de mentale hardheid getraind. Which reminds me, op dinsdag 21 mei wordt van 21.00 tot 22.00 uur een webcast uitgezonden, georganiseerd door TrainingPeaks (www.trainingpeaks.com) met als veelbelovende aankondigingstekst:

Kwestie van even aanmelden en je bent erbij. En mocht het tijdstip niet gelegen komen: het filmpje komt tzt op YouTube. Let op: hierboven staan de Amerikaanse tijd aangegeven. Carrie Cheadle heeft ook een Facebookpagina met motiverende verhalen.