Nu het eindelijk echt buitenfietsweer is geworden, ontbreekt mij de tijd om zo nu en dan eens een berichtje op de blog te zetten. Op deze overigens weer fantastische fietsochtend neem ik toch maar even het moment om de afgelopen weken in vogelvlucht samen te vatten, en meteen vooruit te blikken naar de luttele weken die nog resten totaan "le moment suprême" of, zoals mijn sportmasseur het noemt: de dag in mijn leven met een gouden randje.
Echt buitenfietsen doe ik nu net iets meer dan 2 maanden. Op 31 maart was de eerste keer, toen meteen 100 km naar Munstergeleen (met een beetje extra). Dat reed ik destijds met 30 km/u gemiddeld, met overwegend wind in de rug. Gisteren heb ik dezelfde route afgelegd, maar dan retour, en de 195 km legde ik in iets minder dan 6:30 uur af. Heen met wind mee (3 volgens berichten), terug met wind tegen (4 volgens berichten). Ook daar dus 30 km/u. Solo, wel te verstaan, ik heb zelden het geluk dat ik achter een lekker doorrijdend groepje aan kan fietsen. Dat hoeft ook niet persé en deze keer wilde ik mezelf wel even testen op uithoudingsvermogen, waarbij ik die 30 km/u van te voren als doel had gesteld.
De heenweg ging soepel. Cadans van 95, lage hartslag en in 3:05 uur op de plek van bestemming, met het gevoel dat ik dit makkelijk nog een keer kon doen. Vervolgens thuis bij mijn ouders de nodige suikers aangevuld (vlaai!, gedroogde abrikozen, cola, eiwitrijk reepje, zelf gemaakte boterham met pindakaas en hagelslag) en heel veel "Nee" gezegd (zorgzame mama, tja, dus geen yoghurt met creusli, banaan, boterham en wat ik verdrongen heb). Nadat de bidons gevuld waren, kon de terugweg beginnen. Die was van een ander type inspanning: buffelen tegen de wind in. Bij 155 km ben ik toen even gestopt voor een energierijk reepje. Rond 175 km sloeg de vermoeidheid er wel in. Ik zat toen nog op 30.5 km/u gemiddeld en wist dat ik aan de bak moest om de 30km/u te halen.
Niet dat het nou zo belangrijk is om dat getal waar te maken. Waar het mij meer om ging, was om bij een bepaalde vermoeidheid toch door te gaan en daarbij het resterende stuk qua inspanning zo te verdelen dat ik "op tijd" bij de finish was. De 175 km is natuurlijk een magische grens, want dat is ook de lengte van het parcours van La Marmotte. Voor het overige gaat ook elk vergelijk mank, want echt klimmen zit er in Nederland niet in. Waar ik bij de terugweg wel voor ging, was continu druk op de pedalen houden, als ware het een heel lange klim. Net binnen 6:30 uur tikte ik de achterdeur thuis aan en toen ik van de fiets afstapte, wankelde ik een moment. "Gaat het goed?" zei mijn vrouw. Ik vertelde haar van het binnen de tijd willen halen van thuis. Haar ogen, ze heeft echt hele mooie ogen, spraken boekdelen. Mannen zijn van Mars, vrouwen van Venus. Ik was blij dat het erop zat. Na 10 minuten en een bak Yoghurt met creusli verder was ik weer het mannetje.
Intussen heb ik aan buitenkilometers, sinds 31 maart dus, bijna 2700 km afgelegd. De Tacx had ik steeds bij de hand, als het te laat of te slecht was om buiten te fietsen. In totaal kom ik aan 4700 km met Tacx en buiten samen. Februari is een maand die door ziekte, niet fit zijn en herstellen grotendeels is weggevallen. De 5000 km die ik me had voorgenomen om afgelegd te hebben vòòr La Marmotte liggen dus zeer nabij en ga ik, zonder fratsen, passeren. Qua hoogtemeters zit ik dit jaar op bijna 15000 virtuele meters en 11000 echte. Het buitenwerk werd geleverd in toertocht Veenendaal-Veenendaal, een paar keer Groesbeek, een enkele keer Limburgse heuvelland en de voorjaarsvakantie bij het Gardameer.
Mijn gewicht schommelt rond de 84.5 kg, het vetpercentage onder de 16%, spieren rond de 39%. Een goede basis voor de tocht, want elke kilo moet mee de berg op en de toename in spiermassa (ten gunste van een lager vetpercentage) gaat ook helpen. Intussen slik ik wel een vitaminecomplex omdat een lichaam met minder vet nu eenmaal vatbaarder is voor bacteriën en virussen. Lichamelijk voel ik me goed, mentaal krijg ik na zo'n inspanning als gisteren wel een opkikker, maar de twijfel is er ook. Had ik niet toch wat meer moeten klimmen in een Limburgse toertocht? Het opbrengen van nuchterheid kost moeite, maar meer keuze heb ik ook niet. Voornaamste is nu om op niveau te blijven en geen gekke dingen meer te doen.
De sportmassage bleek een goede greep. Joost van Deursen van TopSupport weet de juiste snaren te raken, zowel fysiek, niet altijd grappig, als mentaal. In zijn werk masseert hij, naast PSV'ers en een ijshockeyteam, ook aan aantal aanstormende wielertalenten en in de anderhalf uur dat ik onderhanden wordt genomen, zijn er weinig stille momenten. En na de massage loop ik echt op wolkjes, als herboren het pand uit.
La Marmotte komt nu heel dicht bij. Het is nog minder dan een maand, na dik acht maanden gericht werken aan het doel. Ik duim voor een dag met een gouden randje en weet dat de weg er naar toe al zo mooi was en is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten