Meerdere
malen ben ik gevraagd om plaats te nemen in een AlpeDu6-ploeg. En meerdere
malen heb ik dezelfde reactie gegeven: ik wil best meedoen en er flink voor
trainen, maar vraag me niet om langs deuren te leuren. Ik kies voor de sport,
ondanks het feit dat ik het initiatief van de organisatie fantastisch vindt en
het evenement op de dag dat het plaatsvindt met aandacht via internet volg.
Tot
nog toe heeft deze instelling ertoe geleid dat ik geen onderdeel heb uitgemaakt
van een AlpeDu6-ploeg. Noem het egoïstisch, ik heb zo mijn principes en één
daarvan is dat ik de sport voor laat gaan. Een klein schuldgevoel blijft wel
bij mij achter.
Als
zich dan de kans voordoet om mee te doen aan een spinningmarathon ten gunste
van het AlpeDu6-evenement dan doe ik daar met liefde en toewijding aan mee. Het
is wel de sport en de sponsoring zonder dat ik zelf de straat op hoef om geld
bij elkaar te krijgen. Aldus was ik na de bekendmaking als eerste ingeschreven
voor de spinningmarathon bij SonSport op zondag 17 maart. 4 uur spinnen voor
het goede doel, een mooi mikpunt op de voorbereidingsagenda van La Marmotte.
De
aanloop er naar toe liep echter anders dan verwacht. De maand febrauri was niet
de meest briljante qua voorbereiding dankzij wintersport en griep. En toen ik
in maart weer goed en wel op gang kwam, verrekte ik de week voor de
spinningmarathon een spier in mijn linkerbovenbeen. Dat laatste betekende dat
ik wederom rust moest nemen. En rust is prima maar niet als je stappen wilt
maken qua uithoudingsvermogen en inhoud. Nadat ik de spier woensdag verrekte en
donderdag en vrijdag de pijn toenam, was ik even bang dat mijn deelname aan de
spinningmarathon in het water zou vallen. Dankzij Arjen van SonSport en een
wonderspuitbus Vitaflex was ik na twee keer behandelen nagenoeg van de pijn af.
Ik kon in ieder geval weer zonder pijn traplopen.
In
de eerste 20 minuten van de spinningmarathon voelde ik een lichte pijn opkomen
in het bewuste bovenbeen, maar die werd niet erger en ebde daarna weg. Miranda
gaf het eerste en derde uur spinning en Arjan wisselde af met RPM. Spinning is
meer intervaltraining, terwijl RPM meer uithoudingstraining is. Persoonlijk heb
ik meer met RPM, maar deze afwisselende vorm pakte heel goed voor me uit.
Momenten
van flow, daar word ik nou echt gelukkig van, wisselden zich af met volle
waarneming van wat er om me heen gebeurde. In toenemende mate heb ik het
vermogen en de intensiteit opgevoerd, in het begin toch een beetje bang voor de
pijn in mijn bovenbeen. Het derde uur heb ik alle remmen losgegooid en heb ik
geen moment aan die pijn gedacht, maar wel regelmatig de pijn gevoeld waar je
als spinner gelukkig van wordt. Echt heerlijk, die brandende bovenbenen en de
kunst/techniek om toch door te gaan en door het "dode" punt heen te
komen.
Emoties,
ja ook. In die momenten van flow waan ik mij al op de flanken van de Glandon,
Telegraphe, Galibier of Alpe d'Huez. Zo'n machtig mooi gevoel, dat het wel eens
tranen oplevert, die gelukkig door de zweet niet zichtbaar zijn. Tranen. Ook
toen Miranda als laatste nummer van het derde uur haar lievelingsnummer
draaide, dat haar deed herinneren aan haar vriendin die aan kanker lijdt/leed
(weet ik even niet, niet doorgevraagd), hetgeen ze met geëmotioneerde stem
uitte. Hat maakte duidelijk dat de energie die we met zijn allen gaven, heel
hard nodig is en heel goed terecht komt.
Het
laatste uur werd door Arjan gegeven, maar bij Arjan was de pijp leeg. Praten
kon hij nog wel, en hij raadde dan ook aan naar Miranda te kijken want die leek
nog energie voor tien te hebben. Zo spinden we gestaag door het vierde uur en
zat deze mooie ervaring er alweer op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten