De aanloop naar de start van de vakantie was er niet een om naar huis te schrijven. Dat het druk is op het werk, nog proberen alles geregeld te krijgen zodat de 4 weken afwezigheid van mij zo soepel mogelijk verlopen, is een per vakantie terugkerend fenomeen. Dat Joyce 2 weken voorafgaand aan de vakantie piekdrukte heeft, de agenda zit echt vol met klanten die nog net even voor de vakantie de diëtiste willen spreken, is de laatste jaren ook normaal geworden.
Wat niet was ingecalculeerd, waren de naweeën met de zonnepanelen. Over de zonnepanelen zelf, heb ik niks dan lof: dat hadden we veel eerder moeten doen. Alleen de doorboorde rioolbuis, daar reken je niet op. Een week zonder badkamer, daar zijn we, met hulp van de schoonfamilie die in de buurt woont, ook goed doorheen gekomen.
De vrijdag vòòr de vakantie zou de rioolbuis gerepareerd worden. Zou, want de schade die zichtbaar werd nadat het beton was weggehakt, bleek dusdanig lastig te repareren, dat een vervolgafspraak nodig was. Gelukkig hebben we top-buren die de loodgieter binnen laat, anders hadden we onze vakantie een week moeten uitstellen. Kortom: alles is uiteindelijk geregeld zonder impact op onze vakantie. En toch, het gaat niet in de koude kleren zitten.
Het zal allemaal wel meegeteld hebben bij het goed kapot aankomen op de camping in Rochetaillée. We waren zaterdag laat in de avond vertrokken en kwamen 12 uur later aan. Tussendoor zijn we meerdere malen gestopt, en bij een daarvan hebben we zelfs een uur geslapen. Rond tien uur zijn we gestart met het opzetten van de vouwwagen en om twee uur stond hij helemaal op en lagen de spullen al redeljk op de plek. Dat ging echt relaxed, met tussendoor ook nog ruim de tijd genomen om te lunchen. Daarna hebben we de middag en avond even niks gedaan, behalve gegeten.
Het slapen in een vouwwagen blijft echt heerlijk. Het is het comfort van het slapen in een caravan en het genot van het slapen in een tent in één. Na net niet helemaal het klokje rond geslapen te hebben en op het gemak gelunched, ben ik me klaar gaan maken voor een eerste tocht op de fiets.
De laatste week - deel 2
Rond Bourg d'Oisans is werkelijk het walhalla voor wielrenners. De keuze is reuze en overal zie je dan ook wielrenners. Bij elke campingplaats staat wel een racefiets. De sfeer op de camping is minder vibrerend dan we gewend zijn op campings. Mijn vrouw wijt dat aan de vermoeide wielrenners die al erg vroeg op bed liggen. En daarnaast heerst er ook een zeer sterk ego-sfeertje door al die "professionals".
Even terug naar mijn eerste fietstocht. De route naar La Bérarde trof ik aan in een werkelijk subliem boekje dat bij de receptie lag. Zo'n 40 kilometer enkele reis, bergop en -af, met stukken van 11%, en in totaal 1000 hoogtemeters. Dat leek me wel wat als eerste tocht. Na een "vlakke" aanloop, gaat het bergop tegen 6-7%, loopt het weer even nagenoeg vlak, met hier en daar een afdalinkje. En dan is daar opeens, gedurende een flink lang stuk, 11-12%. Bosjes mensen staan uit te hijgen langs de kant van de weg. Zelf ben ik zo rustig mogelijk doorgefietst, alhoewel mijn hartslag erg hoog was.
En stukje later in de route komt nog zo'n venijnig stuk, met stukken van 10-11%. Met nog 11,5 kilometer tot La Bérarde ben ik even gestopt om een reepje te eten en dat heb ik geweten. Tot dan voelde ik mij best goed. Bij de aanblik van het reepje en de eerste hap begon de wereld de andere kant op te draaien. Na enige bijna-overgeef-momenten ben ik op het wegdek gaan zitten, het klamme zweet over mijn hele lijf. Een passerende Fransman vroeg of het ging. Ik zei "Comme si", maar ik voelde me beroerd.
Er ging van alles door me heen, maar ik kon er niks positiefs van maken. Wat wel bleef doordreunen, was de schreeuw in mijn hoofd: "Waar begin je aanstaande zaterdag in godsnaam aan?". En daarnaast was er ook de stem in mij die zei: "Zorg dat je veilig thuis komt". Ik heb nog enige minuten op het asfalt gezeten en heb vervolgens een foto gemaakt van het bordje waar op stond dat het nog 11,5 kilometer naar La Bérarde was. Als ik nu terug naar huis zou keren, dan was dit het punt waar ik vaarwel tegen La Marmotte gezegd had. Ik voelde me er slecht genoeg voor.
Na nog enige minuten heb ik toen bedacht dat ik ook vaarwel tegen La Marmotte kan zeggen als ik nu wel doorrij naar La Bérarde. Het genieten in het wielrennen was ik helemaal kwijt, dat was een gewaarwording waar ik geen kant mee op kon. Mijn doel voor nu was, ondanks deze rotte ervaring, het genieten terug te vinden. Ik ben dus weer opgestapt en heb de klim voortgezet.
Toen bleek het ergste van de klim er bijna op te zitten en heb ik de rest volgemaakt. Eerlijk gezegd heb ik de prachtige omgeving gemist: ik zat met mijn hoofd totaal ergens anders. Na 2 uur had ik de 40 kilometer afgelegd. De hoogtemeter gaf een dikke 1000 meters aan. De terugweg zat er in 1 uur 15 op en was zeker niet alleen bergaf.
Thuis gekomen was ik er helemaal klaar mee. Ik heb het verhaal aan mijn vrouw verteld. Zij duidde het moment van het eten van het reepje als zogenaamde "dumping". De suikervoorraad is op en wordt in één keer omhooggezwiept. De enige remedie is eerder eten, meer continu eten.
De laatste week - deel 3
Na een niet al te beste nachtrust, het is intussen dinsdag, voel ik me niet opperbest. Een zware kop en rillingen over mijn lijf stemmen mij niet gelukkig. In de bijna 9 voorafgaande maanden heb ik mij niet zo gespannen gevoeld als nu. Het is ook veel meer dan de zogenaamde voorspanning voor de tocht van aanstaande zaterdag. Het is buitengewoon onprettig. Maar ik kan er nu geen kant mee op.
Vandaag had ik de Col du Glandon willen beklimmen, maar ik zie het niet zitten. In plaats daarvan gaan we iets ontspannends doen, een bezoek aan le plateau d'Emparis.
De laatste week - deel 4
Le plateau d'Emparis bleek via een pad van 9 kilometer lengte in 5 uur bereikbaar te zijn. Dat leek ons toch iets te ontspannen. Aldus besloten we om col de Gaibier op te rijden met de auto. Waar ik normaal gesproken met tranen in de ogen zo'n mooie col oprij, zelfs in de auto, leek het wel of nu al mijn emoties waren uitgeschakeld.
De weg naar de top was bezaaid met wielrenners, de meesten op strakke racekarretjes, maar ook sommigen op een postfiets, met flinke tassen links en rechts langs het achterwiel. Ik blijf me daarover verbazen. Op de top was .... de top. Het is niet meer dan een streep waarlangs de weg aan weerszijden afdaalt en een parkeerplaats voor een tiental auto's. Tientallen wielrenners stonden bij te komen van deze megaklim, komend via de ene of de andere kant. Best wel knap.
De eerste stuk van de afdaling terug was ronduit griezelig. Heel smalle weg, geen vangrail, diepe afgronden en steil. De combinatie sloeg bij mij de schrik aan. Daarna werd de weg breder met minder diepe afgronden en doemden zo nu en dan tunnels op. Ik werd er niet gelukkiger van.
De laatste week - deel 5
Met koppijn zit ik de gedachtes in mijn hoofd aan de iPad toe te vertrouwen.
Ik weet niet wat het is, maar ik ben er klaar mee. Wat een dag met een gouden randje had moeten worden, gaat het niet worden: Zaterdag ben ik er niet bij. De droom stopt hier ergens. Dat ik bijna 9 maanden met focus en veel plezier aan de voorbereidingen van de deelname aan La Marmotte heb gewerkt, is mooi meegenomen, maar over het geheel genomen, is het natuurlijk bullshit. Nee zeggen is niet mijn sterkste kant, maar nu gaat dat toch echt gebeuren.
Diep in mezelf hoop ik dat deze "nee" rust en ontspanning brengt waarmee ik helder krijg wat er gaande is. Het voelt als angst, zeg maar gerust doodsangst. En om aan zoiets te beginnen met doodsangst, ik weet het niet, het voelt finaal verkeerd.
Een aantal dingen ga ik me niet verwijten. Meer trainen dan ik heb gedaan, had mijn gevoel nu niet beter gemaakt. Meer laten dan ik heb gedaan, ook niet. Fysiek is er ook geen enkele reden waarom ik het niet zou doen. Psychisch ben ik blijkbaar op een grens gestuit, waar ik nu geen uitweg voor zie. Ik ben er niet eens rouwig om.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten